Бәрі өз адамын тауып жатқандай… Кейде қарап отырып, ойлайсың: мен де сондай сәттілікке лайықпын ба өзі? Мен де біреудің жанын тыныштандырып, жүрегін жылытатын адам бола аламын ба?.. Бірақ неге жүрек қалаған адам жолықпайды? Кездесулер болды, сөйлесулер де… Бірақ ешқайсысы жүректі қозғай алмады. Бәрі бір сәттік, беткі қабаттағы байланыс секілді. Ал мен тереңдік іздедім. Әңгімеден емес - үндеместен түсіне алатын жан іздедім. Жанға жақын болуды аңсадым. Кейде өзіңді тым қиын, тым талапшыл сияқты сезінесің. "Мүмкін, мен көп нәрсе күтем бе?" деп те ойлайсың. Бірақ кейін түсінесің: жоқ, мен көп нәрсе емес, шынайы нәрсе күтіп жүр екенмін. Жай ғана жүректің тыныштығын, көздің шындықты айтқанын, жанның жанмен үндесуін. Әзірге ондай адам жолыққан жоқ. Бірақ соған қарамастан, мен сенгім келеді. Себебі мен сүйе аламын. Таза, артық есепсіз, шын көңілмен. Демек, мен де біреудің дәл осындай махаббатына лайықпын. Тек уақыты келген жоқ. Тек ол адам әлі жолда. Бәлкім, мен де әлі дайын емеспін. Бәлкім, бұл күту мені шыңдап жатыр. Қалай болса да, мен үмітімді жоғалтпаймын.
Өйткені жүрек - шын сезімді бір қарағаннан таниды. Сол күн әлі алда..
дээп сол